صفحات تنهایی من
چندان که گفتم غم با طبیبان/درمان نکردندند مسکین غریبانصفحات تنهایی من
چندان که گفتم غم با طبیبان/درمان نکردندند مسکین غریبانWhere's mine...
ای مردمان بگویید، آرام جان من کو
again..
ایوان خانه‌ام
به وسعت قبری است
از آفتاب و خاک
نشسته‌ام به وسعت قبر
و منتظرم
که دست رهگذری
ادامه‌ی دستانم باشد
و قفل خانه را بگشاید
صدای خسته‌ی کفشی می‌آید
صدای تیزی زنگ
از قعر پلکان
مهمانی آمده‌ست بگوید
امروز هم هوا دوباره گرفته ست
امروز هم هوا دوباره خراب است
□
در این سکون سکوت آلود
پیکار پلکان را
یاران بر خود
با رنج این خبر سال‌های سال
هموار می‌کنند
امروز هم هوا دوباره گرفته‌ست
امروز هم هوا دوباره خراب است
Belongs to NOONE..
این زندگی غمزده غیر از قفسی نیست
تنها نفسی هست ولی هم نفسی نیست
این قدر نپرسید کجا رفت و کی آمد
اشعار پراکنده ی من مال کسی نیست..
..
Sapces...
سر به بالین تنهایی می گذارم ...
...باز هم یک شب بی تاب دیگر
گویی
جاده ها
داستان پر فاصــــــــــــله ای دیگر
سروده اند
باز...
My pains..
دردهای من
جامه نیستند
تا ز تن در آورم
چامه و چکامه نیستند
تا به رشته‌ی سخن درآورم
نعره نیستند
تا ز نای جان بر آورم
دردهای من نگفتنی
دردهای من نهفتنی است
دردهای من
گرچه مثل دردهای مردم زمانه نیست
درد مردم زمانه است
مردمی که چین پوستینشان
مردمی که رنگ روی آستینشان
مردمی که نام‌هایشان
جلد کهنه‌ی شناسنامه‌هایشان
درد می‌کند
من ولی تمام استخوان بودنم
لحظه‌های ساده‌ی سرودنم
درد می‌کند
انحنای روح من
شانه‌های خسته‌ی غرور من
تکیه‌گاه بی‌پناهی دلم شکسته است
کتف گریه‌های بی‌بهانه‌ام
بازوان حس شاعرانه‌ام
زخم خورده است
دردهای پوستی کجا؟
درد دوستی کجا؟
این سماجت عجیب
پافشاری شگفت دردهاست
دردهای آشنا
دردهای بومی غریب
دردهای خانگی
دردهای کهنه‌ی لجوج
اولین قلم
حرف حرف درد را
در دلم نوشته است
دست سرنوشت
خون درد را
با گلم سرشته است
پس چگونه سرنوشت ناگزیر خویش را رها کنم؟
درد
رنگ و بوی غنچه‌ی دل است
پس چگونه من
رنگ و بوی غنچه را ز برگ‌های تو به توی آن جدا کنم؟
دفتر مرا
دست درد می‌زند ورق
شعر تازه‌ی مرا
درد گفته است
درد هم شنفته است
پس در این میانه من
از چه حرف می‌زنم؟
درد، حرف نیست
درد، نام دیگر من است
من چگونه خویش را صدا کنم؟